‘At the end of hours of train-dreaming, we may feel we have been returned to ourselves – that is, brought back into contact with emotions and ideas of importance to us. It is not necessarily at home that we best encounter our true selves. The furniture insists that we cannot change because it does not; the domestic setting keeps us tethered to the person we are in ordinary life, but who may not be who we essentially are.’
Alain de Botton – The Art of Travel
Onderweg zijn, reizen, van de ene plek naar de andere gaan. Het landschap transformeert om mij heen en transformeert mij. Door mijn bezittingen en zorgen te reduceren tot wat er in mijn backpack past, ben ik vrijer om de wereld om me heen op te zuigen, alles is relevant en ik wil niets aan mijn zintuigen laten ontsnappen. Als ik van huis ben, de plek waar ik me veilig voel, lijkt het, gek genoeg, alsof ik meer mezelf ben. Alle ruis die het leven van alledag op mij afvuurt lijkt opgelost te zijn in mijn beweging door de ruimte.
Het nomaden leven fascineert mij, het constant in beweging zijn, je veilige haven heeft geen vaste vorm. Het voelt aan de ene kant rusteloos, altijd maar door en verder. Aan de andere kant voelt het meer gesynchroniseerd met hoe een leven altijd maar van gedaante veranderd en voort kabbelt.
De komende maanden zal ik reizen, met de trein naar Mongolië om daar over te stappen op een paard en onderdeel te worden van een traditie van rondtrekken. Elke dag reis ik naar de volgende nomadenfamilie om daar de nacht door te brengen en kennis te maken met deze manier van leven. Daarna naar China; van de uitgestrekte steppes naar de dichtstbevolkte steden.
Na mijn terugkomst zal ik even neerstrijken in de Ruimte van Rolf, om daar verslag uit te brengen van mijn reis in de vorm van een installatie. Deze ruimte is tijdelijk mijn thuis, voordat ik weer door reis naar de volgende plek.
